Szacunek dla osób starszych jest niezwykle ważny, często wyniesiony z rodzinnego domu. Zasady savoir vivre w środkach transportu miejskiego, pomoc na ulicy czy sąsiedzka pomoc, to właśnie niektóre elementy umiejętności pomocy starszym, należące do tych najłatwiejszych. Jednak najtrudniejsze oblicze starości to choroby. My, jako osoby najbliższe musimy wziąć na siebie ciężar opieki i poświęcenia się w tym trudnym okresie. Jest to sytuacja często krępująca obie strony. Dotychczas żwawy staruszek, nagle staje się zależny od dzieci. Zaczyna się nowa lekcja życia dla całej rodziny. Codzienne obowiązki związane z pielęgnacją chorego: mycie, karmienie, przebieranie i praca zawodowa, to zajęcia trudne do pogodzenia. Ale czy możemy odmówić najbliższym? Teoretycznie nie. Mając na względzie ich cierpienie, jesteśmy dla nich podporą, a swoją wiarą wpływamy na stan ich ducha. To są wartości, których nie dostaną od osób trzecich, dlatego tak ważna jest nasza bliska obecność. W tym trudnym okresie trzeba zaspokoić potrzeby duchowe i emocjonalne chorych. Zwykła rozmowa, potrzymanie za rękę, wspólne powspominanie czy oglądanie zdjęć, to gesty stanowiące dla starszych dowód, że wciąż są dla nas bardzo ważni, że nam na nich zależy. Zachowania te są balsamem na ich choroby i lęki związane ze starością. I niespodziewanym jutrem. Warto czasami zidentyfikować się z sytuacją osób starszych, zastanowić się nad potrzebami, wczuć się w ich rolę. Wydaje się to wbrew pozorom proste, jednak trudne do spersonalizowania. Powszechnie mówi się, że starsi ludzie są irytujący i wtrącają się w nie swoje sprawy. Czyżby? To jest raczej kwestia zrozumienia i empatii, umiejętność akceptacji drugiego człowieka bez względu na wiek. Pamiętajmy, że troska starszych bierze się z ich doświadczenia życiowego. Niech to nie będzie powodem, dla którego spychamy ich w kąt, jak niepotrzebną rzecz. Starajmy się ich zrozumieć i pomóc, znajdźmy czas na rozmowę i spacer. To jest najważniejszy aspekt godnej starości, który daje poczucie bezpieczeństwa a nie samotności. Dla każdego miano godna starość będzie oznaczała coś innego. Pewne jest, że będzie miała ona wspólny dla wszystkich mianownik: obecność najbliższych, poczucie bycia kochanym i a przede wszystkim potrzebnym. Odpowiadając na początkowe pytanie, możemy rzec: starość nie musi boleć, może być piękna i spokojna, pod warunkiem, że bliscy potrafią ją zrozumieć.